از گذشته تاکنون مشکل آلودگی‌های پلاستیک رو به افزایش بوده است از اون رو، محققی آمریکایی در مرکز تحقیقات کشاورزی رویکرد جدیدی را برای مقابله با این موضوع مورد مطالعه قرار داد. این محقق عمده زمان خود را صرف بررسی امکان تبدیل ضایعات محصولات کشاورزی به پلاستیک‌های زیستی کرد.
او در تلاش‌های اخیر خود از ضایعات لبنیات به خصوص لاکتوز (نوعی شکر تولید شده در صنعت لبنیات به عنوان محصول جانبی) استفاده کرد. لاکتوز متشکل از ساکاریدها است که از نظر شیمیایی به گونه‌ای هستند که امکان تولید آنها به پلاستیک‌های زیستی وجود دارد. با استفاده از این ماده به عنوان ماده شروع کننده، او توانسته است آن را به پلی یورتان و سایر پلاستیک‌های زیستی با کاربردهای بالقوه گسترده در صنایع مختلف و محصولات مصرفی تبدیل کند.
یکی از دستاوردهای چشم گیر او، استفاده از فناوری ماکروویو بود که به او امکان دستیابی سریع‌تر به پلیمرهای زیستی را می‌داد. علاوه بر آن، از آنجایی که لاکتوز یک دی ساکارید شکرهای گالاکتوز و گلوکز است، این احتمال وجود دارد که زیست تخریب باشد از این رو، به تحقیقات بیشتری برای اثبات این موضوع نیاز است.
خدمات پس از فروش
از اصلی‌ترین چالش‌هایی که دانشمندان برای توسعه پلاستیک‌های زیستی (بایو پلاستیک‌ها) با آن مواجه هستند، می‌توان به مشابه‌سازی ویژگی‌هایی که پلاستیک‌های متداول از خود نشان می‌دهند از جمله سختی و انعطاف‌پذیری اشاره کرد. این امر در حالی است که بایو پلاستیک‌های تولید شده از لاکتوز، تمام ویژگی‌های مورد نظر را ارائه نمی‌دهند.
این مواد می‌توانند برای کاربردهای مشخصی مانند عایق کاری، استفاده در مبلمان، کفش، کف‌پوش‌های لاستیکی یا برخی ابزارهای پزشکی مفید و موثر باشند، اما این محقق بر طبق مطالعات بعدی خود اذعان داشته است که امکان استفاده از آن برای کاربردهای گسترده‌تری وجود دارد.
به طور کلی، او معتقد است که بایو پلاستیک‌ها شاید نتوانند جایگزین تمام پلاستیک‌های موجود شوند اما می‌توانند سهم بزرگی از پلاستیک‌های مصرفی را به خود اختصاص دهند. در نهایت می‌توان گفت که این بایوپلاستیک‌ها جدید، راه حلی به اصلاح برد برد برای صنعت، کشاورزان و مصرف کنندگان به حساب می‌آیند.
