پلی ال

با وجود آنکه ایزوسیانات‌ ها نقشی تعیین کننده در تولید پلی یورتان ها دارند، اما پلی ال‌ها (موادی که دارای گروه‌های هیدروکسیل هستند) نیز به طرز چشم گیری بر خواص نهایی پلی یورتان تاثیرگذار می‌باشند. به جرأت می‌توان گفت که خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی پلی یورتان‌ها به طور مستقیم وابستگی به ساختار شیمیایی پلی ال‌هایی دارد که برای تولید آن‌ها استفاده شده است. به بیان دیگر، وزن مولکولی، تعداد گروه‌های عاملی (عاملیت) و ماهیت پلی ال، بر خواص پلی یورتان‌ها اثر می‌گذارند.
با توجه به میزان مصرف پلی ال‌هایی که برای تولید پلی یورتان‌ها بکار می‌روند، متداول‌ترین آن‌ها پلی ال‌های پلی اتری و پلی استری هستند؛ پس از آن‌ها، پلی ال‌های اتری با گروه انتهایی آمینی و در مقادیر کمی پلی ال‌های پلی کاپرولاکتون مورد استفاده قرار می‌گیرند. در ابتدا تنها پلی ال‌های پلی استری در صنعت پلی یورتان در دسترس بودند و این امر به دلیل ویژگی‌های برتر پلی یورتان‌های تولید شده با پلی ال پلی استری بود که مقاومت حرارتی بهتر و مقاومت بیشتری نسبت به حلال در مقایسه با پلی یورتانی‌های پلی اتری از خود نشان می‌دادند.